Θαρρουνιάτης εκατομμυρίων ετών

Εύρημα που ανήκει στους Ανθρωπίδες (Hominidae), συγκεκριμένα το πάνω μέρος τού αριστερού μηραίου οστού, βρέθηκε από την αποστολή της Ανθρωπολογικής Εταιρείας Ελλάδος το 1974 σε ύψωμα απέναντι από τα Θαρρούνια Ευβοίας. Το απολίθωμα βρήκε ο Γιώργος Παναγιωτίδης σε πλαγιά ασβεστολιθικού υψώματος και η απολίθωση του ιστού είναι τέλεια. (Πρόκειται για τnν σπηλιά Σκοτεινή, που βρίσκεται στη θέση Κακαλίτσα στην κορυφή ασβεστολιθικού βουνού σε ύψος 440 μέτρων.)

Ευρήματα στο σπήλαιο Σκοτεινή [6]

Ο βόθρος της κεφαλής του οστού λείπει, αλλά η βάση της παραμένει, καθώς και ο μεγαλύτερος τροχαντήρας. Αυτά τα σημεία του οστού, καθώς και το εσωτερικό του, το "μεδούλι" του έχουν αντικατασταθεί πλήρως από απολιθωμένο πια κοκκινόχωμα, πολύ σκληρής υφής. Έχει γίνει δηλαδή μια τέλεια κοκκινόπετρα. Αντίθετα, το κύριο μέρος του οστού είναι λευκή πέτρα. Η σχετικά εύκολη αντικατάσταση των τροχαντήρων, της βάσης του βόθρου της κεφαλής (καθώς και του εσωτερικού του οστού) με το κοκκινόχωμα του περιβάλλοντος στρώματος, δείχνει ότι τα σημεία αυτά δεν είχαν αποστεωθεί πλήρως από την ηλικία θανάτου. Προφανώς έχουμε να κάνουμε μάλλον με νέο άτομο, περίπου 18-20 χρόνων.

Η χρονολόγησή του βρίσκεται στο κάτω Πλειόκαινο, περίπου 9 έως 10 εκατομμυρίων ετών, η οποία επιβεβαιώθηκε από την στρωματογραφία του, και φυλάσσεται σήμερα στο Ανθρωπολογικό Μουσείο των Αρχανθρώπων των Πετραλώνων Χαλκιδικής.

Το ευρεθέν οστό αυτό έχει 98 χλστ. μήκος (ονομάστηκε ”Α.Ε. – 1”), φαίνεται να ανήκει σε ένα νεαρό άτομο, και όλο το μήκος του (κατ’ αναλογία υπολογιζόμενο) δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από 350 mm. Οπότε το ύψος τού ατόμου πρέπει να είναι περίπου 140-150 εκατοστά. Το βάρος του, σύμφωνα με το δείκτη Debetz (ICVS), πρέπει να είναι περίπου 40-42 κιλά. Ο δείκτης παχύτητας τότε είναι περίπου 22,85. Ο ίδιος δείκτης σε ουρακοτάγκους, χιμπατζήδες και γορίλες είναι 32-33, ενώ για τον άνθρωπο είναι τα 18 -21.

Αλλά μεταξύ όλων αυτών των έμμεσων μεθόδων προσδιορισμού τού ευρήματος, το καλύτερο θα ήταν να μετρηθεί επακριβώς η γωνία στρέψης, προκειμένου να καθοριστεί το ποσοστό της όρθιας στάσης. Έτσι, αναπτύχθηκε μια νέα μέθοδος για τη μέτρηση της γωνίας στρέψης σε ένα σπασμένο μηριαίο οστό.

Το αποτέλεσμα αυτών των διαδικασιών έδειξε ότι η γωνία θ (στρέψης) του σπασμένου οστού = 18ο-μοίρες, πράγμα που σημαίνει ότι αυτός ο πίθηκος ήταν περίπου 65% όρθιος στη διάρκεια της ζωής του. Αυτό σημαίνει ότι ήταν λίγο πολύ όρθιος, σίγουρα πιο όρθιος από τους περισσότερους σημερινούς αφρικανικούς πρωτεύοντες πιθήκους, αλλά και προφανώς λιγότερος όρθιος από τον Αυστραλοπίθηκο. Καταλαμβάνει δηλαδή μια ενδιάμεση θέση ανάμεσα στις προγονικές μορφές του ανθρώπου στο δένδρο εξέλιξης. Επομένως έχουμε να κάνουμε με τον πρόδρομο του γένους Άνθρωπος (Homo) στον ελλαδικό χώρο.

Ο Άρης Πουλιανός είχε εκφράσει τότε την εικασία, ότι «ο πίθηκος (αρχάνθρωπος) από τα Θαρρούνια θα μπορούσε να αποτελέσει μια τέτοια προγονική μορφή, τόσο για τον Αυστραλοπίθηκο όσο και για τον άνθρωπο » (Καθημερινή, 29 Φεβρουαρίου 1976).

Ο αφροκεντρισμός δεν αποτελεί μια αμιγώς επιστημονική θεωρία, εφόσον υποκρύπτει πολιτικές σκοπιμότητες. Κοιτίδα του ανθρωπίνου γένους είναι η περιοχή της Αιγηίδας και πιο συγκεκριμένα στο αρχικό στάδιο η Μακεδονία (η ευρύτερη περιοχή από την Πίνδο ως τη Μ. Ασία), αφού εκεί βρέθηκε ο αρχαιότερος άνθρωπος της γης.