Φτάνοντας στον κατασκηνωτικό χώρο στη Βρωμονέρα, είδαμε μπόλικες σκηνές και κόσμο, που βρίσκονταν σ΄ αυτή την έντονη κινητικότητα που βλέπει κανείς σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Το αντάμωμα με παλιούς φίλους και γνωστούς να ξεφυτρώνουν πίσω από δέντρα και μέσα από σκηνές πλαισιώθηκε με τις ανάλογες πλάκες, αγκαλιές, φιλιά και λοιπές διαχυτικότητες.
Γρήγορα καταλάβαμε ότι κανείς δεν βιαζόταν ιδιαίτερα να ξεκινήσει, γιατί τα παιδιά είχαν οργανώσει τις ομάδες έτσι ώστε να παραμείνουν αν χρειαζόταν και όλο το βράδυ μέσα μέχρι να τελειώσουν, πράγμα που όντως έγινε για αρκετούς από αυτούς.Μόνο η ομάδα που θα τοποθετούσε τις αγκυρώσεις έφυγε πρώτα απ’ όλους κι έτσι ήπιαμε έναν καφέ ακόμα τσιμπήσαμε και κάτι και μεσημέρι πιά οι τρείς μας πλησιάσαμε στην επιβλητική αψίδα της εισόδου του σπηλαίου.
Το ποταμάκι της Μηλίτσας με την ξερή αυτή την εποχή κοίτη, χύνεται στην καταβόθρα που έχει λεία τοιχώματα σμιλεμένα από τις νεροποντές. Τα τεχνικά κατεβάσματα ξεκινούν με πέντε-έξι συνεχόμενες δεσιές κάπου 60 μέτρα συνολικά, καταλήγοντας σε μεγάλες αίθουσες με λάσπες στα πλάγια, πολλές φορές μεγάλου ύψους, δείγμα ότι κατα περιόδους τα φερτά έχουν γεμίσει τον χώρο. Όμως όπως είναι φυσικό, άλλες επόμενες καταιγίδες έχουν κόψει τη λάσπη αφήνοντάς τη μόνο στα πλάγια και έχουν καθαρίσει τα βράχια στον πάτο του σπηλαίου, φανερώνοντας τις γλυφές και τα σχήματα που κάνουν τον σπηλαιολόγο να φαντάζεται τις ισχυρότατες δυνάμεις που χρειάζονται για να σκαλιστούν όλα αυτά.
Κάπου στα 80 μέτρα βάθος σχηματίζεται ένα σιφωνοειδές λαγούμι που όπως κάθε χρονιά και φέτος το βρήκαν βουλωμένο από αμμοχάλικα και οι πρώτες αποστολές του ΣΠΕΛΕΟ, είχαν μοναδικό στόχο να σκαφτεί αυτό το πέρασμα για να συνεχιστούν οι σπηλαιολογικές εργασίες. Ακολουθεί ένας μακρύς διάδρομος με ύψος οροφής 40-50 εκ και μετά ξαναρχίζουν τα κάθετα σημεία, με αποκορύφωμα μία μονοκόμματη κατάβαση 50 περίπου μέτρων. Φτάσαμε στα -200μ και εκεί συναντήσαμε την κάτω ομάδα χαρτογράφησης και την ομάδα αρματώματος να στήνει μία τραβέρσα. Από κοντά ήρθε και η ομάδα φωτογράφησης και καθήσαμε σε μιά άκρη να τσιμπήσουμε κάτι, βγάλαμε φωτογραφίες και τους αφήσαμε να συνεχίσουν το έργο τους. Βγήκαμε πρίν σκοτεινιάσει και εύκολα βρήκαμε τον δρόμο για το αυτοκίνητο μισό χιλιόμετρο πιό πέρα.
Την Κυριακή περιμέναμε να έρθουν άλλα τέσσερα άτομα από τον Θησέα, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο Τάκης Καπλαντζής, η Νιόνια Μαλεφάκη, και η Έλενα Χριστοπούλου, που έφτασαν κατά τις 10:00’ και μας βρήκαν να πίνονουμε καφέ με τους υπόλοιπους. Αρκετοί βγήκαν ξημερώματα, όπως είχαν υπολογίσει.
Μάς είπαν και τα νέα από το αρμάτωμα, που το είχαν φτάσει σχεδόν στο τέρμα, εκεί που όλα τα σπήλαια της περιοχής, τουλάχιστον τα τέσσερα πολύ γνωστά μας, σταματούν στον υδροφόρο ορίζοντα του Μαυροβουνίου, γύρω στα -300μέτρα, συναντώντας τον λασπώδη βυθό λιμνών που δυστυχώς δεν μπόρεσαν να προσπελάσουν οι δύτες που προπάθησαν να το κάνουν, μέχρι σήμερα.
Μετά από τις συστάσεις και τα καλημερίσματα ξεκινήσαμε για το σπήλαιο. Ο Απόλλωνας, ο Γεράσιμος κι ο Τάκης έφυγαν με φόρα για να το πατώσουν κι ο Αλέξανδρος κι εγώ καθήσαμε με τα κορίτσια να έχουμε το νού μας γιατί η Έλενα δεν είχε ξαναμπεί σε μεγάλο σπήλαιο ξανά και έκατσε στα πρώτα κατεβάσματα, ενώ η Νιόνια εύκολα έφτασε μαζί μας μέχρι το σιφώνι και περάσαμε και το μακρύ διάδρομο. Περιπλανηθήκαμε στις αίθουσες, βγάλαμε φωτογραφίες και ξεκινήσαμε για πάνω, όπου και στα τελευταία σχοινιά μας πρόλαβαν οι τρείς φίλοι μας ανεβαίνοντας από τα -260 μέτρα περίπου. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν για τα υπόλοιπα.
Το άρθρο αφιερώνεται στους πιστούς αναγνώστες και φίλους από τον Πρόδρομο της Πάρου, τον Ανδρέα και την Άννα, που σε κάθε μου επίσκεψη εκφράζουν το ανδιαφέρον τους για τις περιπέτειές μας και παρακολουθούν τη σελίδα του Θησέα πιό πολύ κι από τα μέλη μας! Φιλιά παιδιά, θα τα πούμε σύντομα!
7/2016
Πηγή
https://www.thiseas.org/2016/07/05/%ce%b2%ce%ac%cf%81%ce%b1%ce%b8%cf%81%ce%bf-%ce%bc%ce%b7%ce%bb%ce%ad%ce%b1-23716/
https://www.thiseas.org/2016/07/18/%ce%b2%ce%ac%cf%81%ce%b1%ce%b8%cf%81%ce%bf-%ce%bc%ce%b7%ce%bb%ce%ad%ce%b1-16716/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου