Στην Φολέγανδρο, κοντά στο κέντρο του Αιγαίου (το τρίγωνο Δήλου Σικίνου Αμοργού δέχεται την φωτοχυσία του κέντρου του σύμπαντος και αποτελεί την προβολή του στην Γη) ο ταξειδευτής της ιστορίας μας καταφθάνει λίγο πριν την δύση του ηλίου.
Μετά από μια σύντομη βουτιά στην θάλασσα στην παραλία Λιβάδι την ώρα του λυκόφωτος, η οποία στην ουσία ήταν καθαρμός υπό το φως των αστεριών, καταβεβλημένος πέφτει για ύπνο. Η 15η Σεπτεμβρίου σε λίγες ώρες θα αποτελούσε παρελθόν, πλησιάζοντας χρονικά την φθινοπωρινή ισημερία.
Η γαλήνη της νύχτας, εν μέσω άπνοιας, διακόπηκε από μια απόκοσμη κραυγή του με ένα μακρόσυρτο εεεεε.... Η ώρα ήταν 02:22 και ξυπνώντας λαχανιασμένος σημείωσε: "μύηση, εκσφενδονίζομαι - ανέρχομαι στους ουρανούς, ανώτερη μύηση"
Προσπαθώντας να βάλει σε μια σειρά τα γεγονότα που βίωσε στο όνειρο και να ηρεμήσει, θυμάται ότι συμμετείχε σε έναν κύκλο μύησης υπό το φως δαυλών, με έναν ιερέα να στέκεται στο κέντρο του, απαγγέλοντας ακατάληπτους για εκείνον ψαλμούς. Ολοκληρώνοντας το τελετουργικό ο ιερέας απευθύνεται με ψαλμούς-ευχές σε κάθε έναν μυούμενο ξεχωριστά, μέχρι που ήρθε η σειρά του. Με το διαπεραστικό βλέμμα του ιερέα και την επιβλητική φωνή του σαν τελευταία μνήμη από τον χώρο της μύησης, ξαφνικά αρχίζει το ταξείδι με την ταχύτητα του φωτός.
Ο ταξειδευτής έχοντας απόλυτη συνείδηση ότι είναι πλέον μια πύρινη σφαίρα, με αίσθηση απερίγραπτης χαράς, εγκαταλείπει την Γη με την ταχύτητα του φωτός, μέχρι που φτάνει σε απόσταση περίπου αυτής Γης - Σελήνης (384.403 χλμ, 1,33 δευτ.), επιβραδύνει μέσα σε φλόγες σαν βεγγαλικό και επιστρέφει ξυπνώντας ξαφνικά στην Γη. Η σφαίρα αυτή (πύρινος νους) έχει αντίληψη του χώρου, δηλαδή έχει την αίσθηση της όρασης και ακούει, συγκεκριμένα μέσα στην ησυχία έναν συριγμό από την μεγάλη ταχύτητα κίνησης. Μάλιστα κινούμενη στην ανοδική πορεία της μπορεί να βλέπει πίσω της τον σκοτεινό υγρό πλανήτη Γη, σε ομιχλώδεις αποχρώσεις του μαύρου (ωκεανοί) και του γκρι (ήπειροι).
Εκείνο το βράδυ ο έναστρος ουρανός ήρθε πιο κοντά στα μάτια του ταξειδευτή, λίγων λεπτών δρόμος.
Καθώς μετά από αυτό το βίωμα ήταν αδύνατο να ξανακοιμηθεί, πήρε το μονοπάτι ανηφορίζοντας για την κορυφή πάνω από την παραλία Κάτεργο και περίμενε την ανατολή του ηλίου.
Ανατολή Φολέγανδρος, Σίκινος, Ίος (στο βάθος)
Από τότε ακολούθησαν 7-8 όμοια ταξείδια από διαφορετικές τοποθεσίες, με την ίδια πάντα αίσθηση απερίγραπτης χαράς, ευδαιμονίας του πύρινου νου, που τρέχει να συναντηθεί με τον κοσμικό νου, τον ήλιο τον νοητό (απόσταση Γης - Ηλίου 149,6 εκ. χλμ. σε 8,19 λεπτ.).
Την μία Αρχή, η οποία από πάντα ζούσε μέσα στο στήθος, μέσα στην συνείδησή, που οι άνθρωποι λησμόνησαν στο διάβα του χρόνου, με την επιβουλή και χειραγώγηση των ιερατείων γυρίζοντας το μαγκανοπήγαδο και τροφοδοτώντας με ενέργεια την ύπαρξη αυτού του κόσμου, βυθισμένοι στην λήθη και την λησμονιά. Καθώς όλοι μας είμαστε κύτταρα του Ενός, του συμπαντικού νου.
Τὸν θεὸ τὸν ἔχουμε μέσα μας, στὸ κέντρο τῆς καρδιᾶς μας, ποὺ χρειάζεται νὰ καθαρθεῖ ἀπὸ τὴν κακότητα, γιὰ νὰ ἀντικρύσουμε τὶς φεγγοβόλες αὐλὲς τῆς Μητρός, ὅπως λέει ὁ Πρόκλος στὸν Ὕμνο του εἰς Ἀφροδίτην.
Το Σύμπαν είναι ένας μεγάλος κβαντικός υπολογιστής σαν τον ελληνικό ανθρώπινο(;) εγκέφαλο.!!!
Γεώργιος Δροσίνης
ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΘΝΗΤΟΙ, ΘΝΗΤΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ, ΖΩΝΤΕΣ ΤΩΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΘΑΝΑΤΩΝ, ΤΟΝ ΔΕ ΕΚΕΙΝΩΝ ΒΙΟ ΤΕΘΝΕΩΤΕΣ. Ηράκλειτος
Αθάνατοι άνθρωποι θνητοί άνθρωποι, ζώντες των εκείνων θάνατον των δε εκείνων βίο ζούνε έχοντας πεθάνει.
Θάνατος οὐδεὶς οὐδενὸς ἢ μόνον ἐμφάσει, καθάπερ οὐδὲ γένεσις οὐδενὸς ἢ μόνον ἐμφάσει. Απολλώνιος Τιανεύς
Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γένεση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά.
Θάνατος (πρὸς τὰ ἄνω θέω = τρέχω, ἡ ψυχὴ - ἐννοεῖται - πρὸς τὸν Δημιουργὸ τῶν Πάντων
Στα Ελευσίνια Μυστήρια, ένας από τους κυριότερους σκοπούς της μύησης ήταν να εξοικειώσει τον άνθρωπο με την ιδέα του θανάτου και να τον απαλλάξει από τον φόβο του. Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει τι είναι στην πραγματικότητα ο θάνατος και κατανοήσει αυτό που συμβαίνει στη μεταθανάτια περίοδο, τότε γίνεται γνώστης του μυστηρίου της ζωής.
[...]Μια θεωρία λέει ότι είμαστε όντα φωτεινής ύλης που ακούσαμε το κάλεσμα για βοήθεια και ήρθαμε να βοηθήσουμε μέσα στην πιο πυκνή ύλη (πέσαμε στην παγίδα αυτής της δημιουργίας). Τι γίνεται λοιπόν αν αυτή η παγίδα έχει ως μόνο στόχο την εκμετάλλευση του πυρήνα μέσα μας, του φωτός μέσα μας; Είναι λογικό, λοιπόν, ο εχθρός μας από την πρώτη μέρα ύπαρξής μας εδώ να κάνει τα πάντα ώστε να βλέπουμε τον κόσμο όπως θέλει αυτός και να αφήσουμε απ’ έξω όλα όσα θα μπορούσαν να μας θυμίσουν αλλά και να προστατέψουν την πραγματική μας φύση.
Τί γίνεται αν η πραγματική φύση μας δεν νοσεί , δεν πεθαίνει …αλλά εδώ είναι ένα κρεματόριο εκμετάλλευσης της αθάνατης δύναμης μας ;
Θα μπορούσε ποτέ το άραγε μια πεταλούδα να κατανοήσει ότι από το κουκούλι και πριν ήταν ένα σκουλίκι ; Ή ότι το κουκούλι της αλλαγής είναι χρήσιμο για εμάς ;;…
[...]*
Βιβλιογραφία
Ο Μύθος του Ηρός ( Πολιτεία Πλάτωνος 614b-621d)
Ο Μύθος του Ηρός, Γ. Χαραλαμπίδης
Περί Του Εμφαινομένου Προσώπου Τω Κύκλω Της Σελήνης Πλουτάρχου
Ο Μύθος του Θεσπέσιου, Γ. Χαραλαμπίδης
Ελευσίνια Μυστήρια, Μ. Μαραγκού
Τα χρυσά έπη των Πυθαγορείων, Γ. Αθηναίος
https://www.naftemporiki.gr/techscience/1590565/ti-tha-synevaine-an-mporoysame-na-kinithoyme-me-tin-tachytita-toy-fotos/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου