Ορτάρι η ορθοπλαγιά

Το Ορτάρι, ορθοπλαγιά υψομέτρου 870μ. με την κορυφή να δεσπόζει πάνω από το Αιγαίο.

Αποτυπώνει ανάγλυφα την βιαίοτητα των γεωλογικών μεταβολών κατά την καταβύθιση της Αιγηΐδος. Αποτελεί την μεγαλύτερη νησιωτική ορθοπλαγιά.

Στο σημείο αυτό, παραθέτουμε τις χρονολογίες των παγκόσμιων κατακλυσμών των τελευταίων 40.000 χρόνων.

(Οι χρονολογήσεις προέρχονται από το μνημειώδες έργο του Δημήτρη Βαρδίκου «Εμείς οι Έλληνες: 40.000 χρόνια πολιτισμός και ιστορία στην Αιγαία Γη, Από γενέσεως κόσμου έως 2.776 προ εποχής μας», Α΄ Τόμος, εκδ. Άττικα, 2002, και βασίζονται σε τεράστια βιβλιογραφία).

Κατακλυσμοί:
Ωγύγου (23.000 π.Χ.),

Δευκαλίωνος (12.000 π.Χ. Ο Πλάτων όμως τον τοποθετεί περίπου στο 9.600 π.Χ).

Δαρδάνου (7.500 π.Χ.).[3]

"Η τελική προσπάθεια όλων μας απεδείχθη όμως αρκετά εύκολη, έτσι ώστε σύντομα να φτάσουμε στην κορυφογραμμή από όπου και το θέαμα που ξαφνικά αντικρίσαμε κυριολεκτικά θα παραμείνει χαραγμένο στη μνήμη μας. Οι απίστευτα κατηφορικές -που σε μερικά σημεία είχαν και αρνητική κλίση αποτομιές προς τη θάλασσα, σχεδόν άδενδρες και με εκτεταμένους «χαλιάδες» (σάρες) έκοβαν κυριολεκτικά, μαζί με την ανεμπόδιστη θέα στο Αιγαίο, την ανάσα. Η τρομερή αυτή ορθοπλαγιά που είναι κάτω από τα πόδια μας (875μ.), αλλά και πολλές άλλες δεξιά και αριστερά μας, φαντάζουν ιδιαίτερα απειλητικές σε όποιον τολμήσει να ανέβει μέχρι εκεί πάνω και φαίνεται ότι πράγματι είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη με κατάληξη στην θάλασσα.

Αναλογιζόμαστε την δυσκολία που θα είχε να ατενίζει κανείς αυτή τη θέα εάν επικρατούσε ισχυρός άνεμος ή και ομίχλη. Αλλά τυχεροί εμείς, με καθαρό ουρανό από τις βροχές των προηγούμενων ημερών, μπορούσαμε όχι μόνο να δούμε τη γειτονική Σκύρο και τις άλλες Σποράδες (Σκόπελο, Σκιάθο, Αλόννησο), τα μικρά νησιά όπως το Πιπέρι, Σκατζούρα, Περιστέρα του Θαλασσίου Πάρκου των Σποράδων, αλλά και την κορυφή του Πηλίου έως ακόμη και αυτή του Αγίου Όρους. Η κορυφή επίσης της Όχης στο βάθος ανατολικά και νότιά μας, στην άκρη της Εύβοιας, φαινόταν σαν να αιωρείται πάνω από τα σύννεφα, ενώ δυτικά πολλές κορυφές των παραδίρφυων βουνών αλλά και αυτή η ίδια η Δίρφυς μπορούσε να φανεί.

Αρκετή ώρα μας πήρε για να αποφασίσουμε τον δρόμο της επιστροφής μαγεμένοι εκτός των άλλων και από το θέαμα της αφρισμένης ακτής στο βάθος των κατηφορικών πλαγιών, από τα κύματα που έρχονταν ουσιαστικά ανεμπόδιστα από την Θράκη και ξέσπαγαν ορμητικά στις δαντελωτές, πανέμορφες αλλά άγριες ακτές.

Συνεπαρμένοι καθυστερήσαμε την κάθοδό μας έτσι ώστε αποφασίσαμε για την ασφάλειά μας να ακολουθήσουμε τον δρόμο και όχι το μονοπάτι από

όπου είχαμε ανέβει για να φτάσουμε, νύχτα πλέον..." [1]

[2]