Δανειστές ήταν Αλβανοί ή Τούρκοι. Όταν πήγαιναν να εισπράξουν τους ετήσιους τόκους θρονιάζονταν στα σπίτια του χωριού ώσπου να πάρουν το διάφορό τους. Και καθώς οι χωριάτες σπάνια ήταν σε θέση να πληρώσουν, οι δανειστές καταβρόχθιζαν ό,τι απέμενε από το μόχθο των καλλιεργητών και μεγάλωναν τη δυστυχία τους, χωρίς ωστόσο να περιωρίζονται τα χρέη. Πολλές οικογένειες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Αλλά αυτή η φυγή είχε δραματικές επιπτώσεις στο χωριό, γιατί τα χρέη φορτώνονταν σε εκείνους που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν.
Κι όταν οι χωριάτες έφταναν σε αδιέξοδο έμπαινε στην μέση ο Πασάς, αναλάμβανε τα χρέη του χωριού με τον όρο να γίνει τσιφλίκι του και συμβιβαζόταν ύστερα με τους δανειστές. Οι περισσότεροι Έλληνες καλλιεργητές που εγκατέλειπαν τα χωριά κατέφευγαν στην Μ. Ασία.
Συγκεκριμένα στην Εύβοια, μερικοί Αλβανοί που κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν ένα μικρό ποσό υπηρετώντας κάποιον Τουρκο αξιωματούχο στην Μπαρμπαριά, στην Αίγυπτο, στην Συρία ή στον ίδιο τον Αλή Πασά, νοίκιαζαν την είσπραξη των φόρων. Ύστερα φρόντιζαν να εγκατασταθούν στα χωριά όπου ασκούσαν το επάγγελμα του τοκογλύφου. Δάνειζαν τους χωριάτες με μεγάλο τόκο. Κι’ όταν οι καλλιεργητές δεν μπορούσαν να εξοφλήσουν τους τόκους, και αυτό γινόταν τις περισσότερες φορές, ο Σκιπιτάρης εκάλυπτε το ποσό παίρνωντας ένα μέρος της παραγωγής σε χαμηλές τιμές. Έτσι σιγά σιγά μετατρέπονταν οι αγρότες σε δουλοπάροικους.
Μερικοί Αλβανοί ξεκινούν αυτήν την κερδοσκοπική επιχείρηση χωρίς να διαθέτουν ούτε γρόσι. Δανείζονται από τους σαράφηδες (της περιούσιας περιπλανώμενης φυλής) της Λάρισας, της Λειβαδιάς και του Ευρίπου.
Οι Έλληνες αγρότες, γράφει ο Leake, έχουν συνείδηση των ολέθριων συνεπειών αυτών των δανεισμών. Αλλά τί να κάνουμε; λένε, μας ρίχνουσιν χρέη. Μοναδική λύτρωσή τους η φυγή σε άλλες ελληνικές περιοχές ή στην Μ. Ασία. Και τότε οι δανειστές ρίχνονταν στους καλλιεργητές που απέμεναν για να εισπράξουν ό,τι μπορούσαν. Αυτό ήταν το μοναδικό χαλινάρι κατά της κερδοσκοπικής μανίας των Αλβανών. Μερικές φορές άδειαζε το χωριό κι' έμεναν χωρίς καλλιεργητές. [1]
Πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν υπάρχουν Αλβανοί, καθώς αυτό είναι επικοινωνιακό κόλπο του Πάπα. Ο λαός που ζούσε στα βόρεια της Ηπείρου, αυτοαποκαλούνται Σκιπιτάρ - Shquipetars και για τους γείτονες τους, ήσαν Τσίπταροι η Σσίπταροι. Η Αλβανία και οι Αλβανοί, ήσαν και είναι στην Κασπία, στο σημερινό Αζερμπαϊτζάν, και έχουν απομείνει περίπου 5000 που είναι Ορθόδοξοι. Επομένως κανείς μας δεν πρέπει να μιλάει για Αλβανούς αλλά μόνο για Τσίπταρους. Πλαστογραφία είναι και ο ισχυρισμός ότι το όνομα Σκίπταροι εμφανίζεται μετά τον Γεώργιο Καστριώτη (που οι Τούρκοι τον είπαν Αλέξανδρο (Ισκάνταρ μπέη)), και οι σύγχρονοι Σκεντέρμπεη, επειδή είχε σαν λάβαρο τον βυζαντινό δικέφαλο αετό. [2]
Από την «Γεωγραφική Υφήγηση» του Κλ. Πτολεμαίου, διαβάζουμε: "Αλβανίας θέσις. Ἀσίας πίναξ γ. Ἡ Ἀλβανία περιορίζεται ἀπὸ μὲν ἄρκτων τῷ ἐκτεθειμένῳ μέρει τῆς Σαρματίας, ἀπὸ δὲ δυσμῶν Ἰβηρίᾳ κατὰ τὴν ἀφωρισμένην γραμμὴν, ἀπὸ δὲ μεσημβρίας Ἀρμενίας τῆς Μεγάλης μέρει..."[3]
Η ομοιότητα με την σημερινή αρπακτική δράση (modus operandi) των σύγχρονων σαράφηδων (τραπεζών) - τοκογλύφων και των Σκίπταρων αποτελεί απλά ιστορική συνέχεια τουλάχιστον 200 ετών.
Πηγές
[1] Ξένοι Ταξειδιώτες στην Ελλάδα 1800-1810 Κυριάκου Σιμόπουλου Εκδόσεις Πιρόγα σελ. 492
[2] http://deltio11.blogspot.com/2012/12/blog-post_8346.html
[3] http://www.arxeion-politismou.gr/2022/04/arxaies-ellinikes-poleis-stin-Kaspia.html?spref=fb
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου